Met de decembermaand komen verlangens in zicht. Verlangen naar de donkere dagen voor Kerstmis, verlangen naar Sinterklaasavond en verlangen naar de onlosmakelijk aan deze maand verbonden pakjes en presentjes. Het is een maand van verrassingen, vrienden, familie en gezelligheid. Echter is het voor velen ook een maand van eenzaamheid, wachten tot het voorbij is, wachten op familie of kinderen die niet komen. Wachten op de stilte. Het is een liedje van verlangen, maar niet iedere vogel zingt hetzelfde lied.
Als ik kijk naar de wereld om mij heen, zie ik veel hartverscheurende liedjes. Ik zie schrijnende zorgen bij jonge gezinnen die niet weten hoe ze de mand met pakjes moeten vullen. Opa's en oma's die door vechtscheidingen van hun kinderen de kleinkinderen niet meer zien. En dat is dan nog maar een greep uit mijn eigen kleine werkbubbel. De dingen waar ik dagelijks mee geconfronteerd word in de praktijk, die ik zie en hoor in mijn spreekkamer. Ze zijn verbonden met de groep patiënten die ik na 16 jaar in de praktijk zo goed ken. Ik ben blij dat ik soms net dat ene extra stapje kan zetten om hulp te bieden.
Noodkreet
Laatst kreeg ik een hulpkreet van ouders. Een zoon met psychotische klachten was terug in huis gekomen en veroorzaakte door zijn aandoening enorme zorgen bij zijn oude vader en moeder. De zorgen waren zodanig groot, dat ze zich geen raad meer wisten en mij deelgenoot maakten van hun zorgen. Het was een noodkreet direct uit het hart: of ik alsjeblieft iets kon doen voor hun zoon. Dit bracht een dilemma met zich mee. De zoon is namelijk geen patiënt in onze praktijk. Ik heb wel uitgezocht wie zijn huisarts is en contact opgenomen. De huisarts kende de familie niet en wist niets van de tot dan toe onbekende man, alleen dat hij nieuw ingeschreven was. Kortom: er is actie ondernomen, dat geleid heeft tot een goede zorg op de juiste plaats. Soms heb je iemand nodig die voor jou een extra stap zet. Iemand die een keer zijn nek uitsteekt. Het hoort misschien niet bij je dagelijkse werkzaamheden, maar ik kan je zeggen dat het je werk zoveel fijner maakt als je in schrijnende gevallen een klein gebaar kunt maken. Je kunt meer doen aan je denkt.
Nutteloze wachten
Voor veel patiënten is het een maand van het nutteloze wachten. Wachten op geld, een opname, op beterschap. Wachten op een dag zonder stress, wachten op de uitslag, wachten op... Ja, waar wacht jij op? Is wachten nutteloos? Denk er eens over na. Wachten kan tergend zijn, maar het kan je ook iets brengen, zoals bezinning en evaluatie. Hoe kijk je terug op het afgelopen jaar en hoe wil je verder? Kan en mag je verder? Laat je gezondheid het toe, of moet je nadenken over een naderend afscheid? Hoe ziet het leven er voor jou of misschien voor een geliefde er de komende tijd uit?
Jaargesprekken
Wij zitten midden in de jaargesprekken met ons team, dan kijken we terug en vooruit. Mooi om te overdenken wat goed gaat en wat beter kan. Maar vooral: kan ik een stap zetten buiten mijn eigen veilige tuintje, om die ander tegemoet te komen? Investeren in je team is voor mij een grote prioriteit. De gesprekken verlopen volgens een vast schema en aan de hand van een formulier, zodat iedereen zich kan voorbereiden. We hebben er nu drie gehad, en ik kan zeggen dat het voor mij, maar ook voor de werknemers, een fijn gesprek was met positieve en opbouwende gesprekspunten, maar ook ruimte voor opbouwende kritiek. Ons eindejaardiner afgelopen vrijdag was ronduit een succes. Veel gezelligheid, verbondenheid en de nodige pluimen en veren die gegeven werden. Super trots op onze Havenwerkers!
Feestmaand
Zo zijn we twee weken geleden de feestmaand in gerold. De eerste lichtjes verschijnen in de straten. Laten wij een krans van licht maken met elkaar, als zorgverleners. Naar de mensen om ons heen. Passie voor ons vak, stralend naar die ander, die het zo hard nodig heeft! Een collega, een patiënt, een buurman of een vriend. Kijk deze maand eens met nieuwe ogen. Zet ze op scherp. Voel en beleef die ander. Een liedje van verlangen maakt, met een klein gebaar, het nutteloze wachten tot een feest voor iedereen!
Adrie Schaap-de Jong, professional chronische zorg