Verwachting
Het was op deze eerste vakantiedag 28 jaar geleden, om 07.24 uur, dat ik moeder werd van ons eerste kind, zoon Thom. Je kijkt er naar uit, weet niet wat er komt (toen nog geen verklarende echo's). Je moet het ermee doen! Je bent ineens een echte familie, met alle zorgen en plichten die erbij horen. Of het leuk is en of het goed gaat, dat weet je niet. Het enige wat je kunt doen, is het beste van jezelf geven en daarbij verantwoord omgaan met de kostbare taak die je hebt. Je kunt veel, al wist ik niet hoe. Dat blijkt nu 28 jaar later en nog twee kinderen verder. Het heeft goed uitgepakt: we zijn nog een gezellige familie. Het is gelukt om samen te groeien naar een gezin waarin respect en liefde de toon voeren, uiteraard naast alle kleine problemen en moeilijkheden die geen enkel gezin vreemd zijn. Zonder dat ik het van tevoren wist, ervaar ik dit als échte rijkdom.
Levenslang
Dat brengt mij op het volgende. Als je te maken krijgt met ziekte, chronische ziekte... dat is levenslang. Je weet niet wat er komt en hoe het gaat. De dokter en de specialist geven je een diagnose en je komt terecht in een traject Chronische Zorg. Vervolgens naar de praktijkondersteuner met COPD, een chronische ziekte aan de luchtwegen. Ineens verandert je leven radicaal. Je moet rekening houden met omstandigheden als doseren, medicatie en lichamelijke beperkingen. Het is goed om te bedenken dat we bijna niets in ons leven in de hand hebben, al denken we een periode van wel. Het overkomt je. Soms gekozen (een baby), maar vaak onverwacht. Te weten dat je geen vat hebt op wat er gebeurt, maar wel hoe je ermee omgaat, geeft kracht en vertrouwen. Dan kun je iedere verandering in je leven onbevangen over je heen laten komen en leven met de dag, zonder de toekomst uit het oog te verliezen.
Corona
In de praktijk dachten we alles geregeld te hebben voor de zomervakantie. Er was genoeg waarneming. De arts in opleiding fulltime aanwezig, maar ook dat hebben we niet in de hand. De praktijkhouder was net vertrokken en de jonge aankomende dokter bleek (ondanks tweemaal gevaccineerd) corona te hebben en werd ziek. Het is dan aan mij om te zorgen dat de boel doordraait. Het is gelukt. Niet naar tevredenheid van iedereen want we moesten schuiven in het spreekuur en patiënten verplaatsen. Dan is het de toon die de muziek maakt. Wat moet en wat kan wachten?
Ik zag en zie geen beren op de weg, de wereld draait gewoon door, wat er ook gebeurt. Er is niet gezegd dat dat altijd makkelijk gaat, terugkijkend op het nieuws van de afgelopen vier weken. Moord, watersnood, oplopende besmettingen, verdrinking, verkeer. We hebben het niet in de hand.
Zorg
Niet in de hand, maar wel onze zorg. Neem je ervaring en levenskunsten mee in je spreekuur met de chronische patiënt. Geef maar eens aan dat je het vaak ook niet weet, laat voelen wat je professionele emotie is en spreek in vertrouwen over acceptatie van ziekte, beperkingen en mogelijkheden. Loop met elkaar op, om vandaag te investeren in morgen.
Ik ga met een blij hart drie vrije weken tegemoet, te beginnen bij vandaag. Want ik heb geen idee wat er morgen wacht.
Adrie Schaap-de Jong, professional chronische zorg