Luchtige Zaken - Een frisse start
Voor Adrie startte het nieuwe jaar met bewuster eten en drinken en meer bewegen. Dat valt niet altijd mee en dat geldt zeker voor haar patiënten!Herken je het, dat gevoel van een frisse start? Schone agenda, schoon huis, alle kerstspullen weer naar zolder. Verse voorjaarsbloemen op tafel en al het ongezonde eten en de drank de deur uit. Genoeg gehad! Nu weer normaal en minimalistisch en verantwoord starten met het ‘nieuwe leven’. Al dan niet met goede voornemens. Ik vertelde in mijn laatste blog dat ik niet doe aan goede voornemens, maar dat neemt niet weg dat ik fit wil zijn. Ik ga niet naar de sportschool om een vast trainingsprogramma te volgen. Maar iedere dag wandelen staat in mijn (nu nog) mooie lege agenda. Minder eten. Gezonder eten, Even geen drank. Gewoon weer lekker naturel en Hollands. Fris en fruitig starten met de dag en de overtuiging dat het me dit jaar niet weer gaat gebeuren om ‘te druk, te veel en te lang’ te ervaren.
Zelfreflectie
‘Zelfreflectie’, dat is niet zo maar iets. Het vergt zelfreflectie om te besluiten dat je het anders wil. Hoe is het om je eigen gedrag onder een vergrootglas te leggen en te minnen/plussen? Waar word ik blij van, waarvan beslist niet en wat moet anders? Als ik voor mezelf kijk dan zeg ik: vooral niet ‘moeten’. Het is al kunstig genoeg om te ontdekken hoe je eigen gewoontepatroon en gewenning werken. Voor mijzelf is het zo dat ik heel bewust bezig ben met bewegen en voeding. Niet aan de hand van een app of uitgebalanceerd dieet. Er is ook geen coach die mijn gangen toetst. Zelfmanagement ten voeten uit. Ik wil het zelf, ik doe het zelf en ik enthousiasmeer mijzelf. Meer bewegen, zeg ik een aantal keren per dag tijdens mijn spreekuur. De tips rollen mijn mond uit. Zo vaak dat ik aan het eind van de dag naar buiten kijk en zie dat het alweer donker is. Mijn stappenteller geeft 3000 stappen aan, nog 7000 te gaan. Dus hup in de benen en aan de wandel. De hond Pip in de draagzak, luisterboek in mijn oren, lichtsnoer om mijn romp en gaan.
Professionele kijk
Het kost moeite en ik heb geen zin. Ik heb al zo veel gedaan. Zere knieën. Bang om te vallen. Hoe professioneel kijk ik naar mijn patiënten? Heb ik een oordeel? Waarschijnlijk wel. Ik denk vaak: ‘je kunt het wel, maar je doet het niet!’ Nu mag ik het zelf waarmaken, wíl ik het zelf waarmaken. Ik heb geen chronische ziekte, geen overgewicht, geen verslaving aan roken, eten of drinken. En ik vind het al moeilijk om de discipline op te brengen om te bewegen, die 10.000 stappen per dag. Ik vind het lastig om geen toetje te nemen en na het diner niets meer te snacken. Ik wil het, dus ik doe het, maar de motivatie vasthouden is zwaar. Ik erken en herken. Mijn blik verandert en ik stel mijn doelen bij. Professioneel kijken naar de mens met zijn verlangen naar anders en het dilemma van de dagelijkse praktijk: de dag is om en het is niet gelukt! Hoe draag ik bij aan de motivatie van die ander om te ‘willen’ en te ‘gaan’?
Uitdaging
Ieder dag opnieuw geconfronteerd worden met je eigen ik, je eigen onvermogen, je eigen mislukkingen en je eigen tekortkomingen: voor veel COPD-patiënten een dagelijks terugkerende vicieuze cirkel. Hoe fijn om het gewoon niet te doen: te blijven zitten, roken, drinken en eten. Tot het moment komt dat je naar de praktijkondersteuner gaat.
Afgelopen week zat er een dame tegenover mij. Ze vertelde dat zij zich een slappeling voelde, ze schaamde zich, kwam met lood in haar schoenen naar de praktijk. Ze gaf aan dat ze de afspraak keer op keer had uitgesteld, maar nu écht wilde stoppen. Ze voelde zich zo zwak dat het niet lukte. Voor mij een uitdaging om deze dame te laten zijn wie ze is, niet te oordelen, te luisteren en haar zelf het antwoord te laten geven. Opgewekt en daadkrachtig verliet zij mijn kamer, met een beleid en een stop-afspraak. Samen staan we sterk, wetende dat iedere nieuwe dag moeilijk is, maar het kan en het lukt, als je er zelf in gelooft en je de hulp en aanmoediging krijgt die nodig is. Roken, het mag wel, maar je wilt niet meer. Dat is een ander uitgangspunt dan: je móet stoppen!
De eerste maand
De eerste maand van 2022 ligt bijna achter ons. Er is discussie over de werkzaamheden en de uren-invulling van de POH-s, nu de module niet meer vergoed wordt. We zijn van onschatbare waarde, geloof in jezelf en in de toekomst. De chronische zorg kan niet zonder jou!